Bir cennetten kovuluş öyküsü
Baştan söyleyeyim: Kitap düşkünüyümdür, lakin polisiye-gerilim olanı pek sarmaz ben.
Günde aşağı üst dört saatim yolda geçiyorken bu uzun metro seyahatlerini okuma vakti olarak belirledim…
Hayli âlâ gidiyor. Bu hafta tavsiye üzerine Ateş Barut‘un ‘Neşter-Cennetten Kovuluşun Hikâyesi’ kitabını aldım. Açık söyleyeyim; sevdim.
Bir insan nasıl olur da seri katil olur; merak ederdim.
Bir insan melekken şeytana dönüşebilir mi?
İnsanın sonu nedir?
Kırmızı çizgiyi aşınca kendini tanıyamama noktasına nasıl gelir?
“Kitabın konusunu özetle” deseniz, bir beyin cerrahının seri katile evriliş hikayesi olduğunu söylerim…
Biraz daha açayım: Muharrir canlıların hayatına dokunmuş biri… Ateş Barut, ünlü bir veteriner… onlarca hayat kurtarmış, geçen yıl 1.152 ameliyat yaptığını yazmış gazeteler…
Gözlemlemiş, üzerine düşünmüş, yazmış…
Birbirini çok seven insanların birden nasıl canavar kesildiğine şahit olmuş. Gücünü berbatlığa kullananların gün gelip çarçabuk katil de olabileceğini düşünmüş ve oturmuş romanı yazmaya koyulmuş.
Uygunlukla kötülük ortasındaki çizgiyi dehayla meczupluk ortasındaki milimlik araya benzetiyor. “Tıpkı bir neşter kesisi kadar” diyor.
Yaşlı adam sandalyeye bağlı…
Karşısındaki genç, güzel adamı dinliyor…
Mesleğinde süratle yükselen bir beyin cerrahı…
Bir gün spor salonundan çıkarken yanına yaklaşan tinerciye para vermediği için hengameye tutuşurlar…
Tinerci yaralanır.
Beyin cerrahı karakterimiz onu kurtarabilir ancak yapmaz…
Bir mevti zevkle izlemeye başlar…
Aldığı haz onun seri katil oluşunun biletidir…
O denli ki o bilet onu Afrika’da bir diktatör için çalışmaya kadar götürür…
Sonra işler karışır…
Bir sefer yoldan çıkmıştır ve artık cennetten kovulmuştur…
***
Bir yerde anlatmayı kesmem gerektiğini düşündüğüm için burada bitiriyorum. Elbette roman farklı yerlere gidiyor ve okuru sürüklemeyi başarıyor…
Her gün televizyon karşısına geçip “Ne biçim insan bunlar” diye söylendiğiniz ‘kötü’lerin nasıl makûs olduğunu, bulaştıktan sonra bu çamurdan kurtulmanın kötüleşmek kadar sıkıntı olduğunu görüyorsunuz…
Kötülük, can yakmak, hata işlemek…
Bir seferden bir şey olmaz sanıp seri katil, seri dolandırıcı, seri düzenbaz oluverdiğinizde…
Başınıza neler gelebileceğini çok güzel anlatmış Ateş Barut…
Eline sıhhat diyelim…
SORUN MÜZİK DEĞİL, PROBLEM FİLM!
Evvel yasak kararıyla ertelendi Anadolu Fest, sonra iptal edildi. Meğer iki yıldır pandemi nedeniyle yapılamıyor, gençler bu tertibi bekliyordu. Eskişehir Valiliği, şenliğe iki gün kala ‘olmaz’ dedi…
Münasebet mi? Güvenlik!… 13 bin genç bilet almıştı.
20 gündür, birçok aktiflik ve konser evvel amaç gösteriliyor, sonra tek tek iptal ediliyor.
Müzikçiler “milletin parasının harcandığı müptezeller” olduğu;
kurumlarının kıymet yargılarına uymadığı;
ulusal ve manevi hassasiyetlere karşıtlığı…
nedeniyle iptal edilince hayat stiline müdahale ve özgürlükler tartışmaları tekrar gündeme geldi.
Neredeyse hiçbir yerde pandemi yasağı kalmamışken müzik yasağını kaldırmayı en sona
bırakıp top üzere oynayan zihniyetin maksadı elbette müziğin sesini kesmek değil.
Malum nedenlerle yarınlardan umut keser hale geldiğimiz bu cennet ülkede tepemizden aşağı yağmur üzere boşalan yasakların tek maksadı hepimizce malum: Kimlik siyaseti yapmak!…
Dağılan tabanını yine çekip çevirmek, toparlamak!
Anlayacağınız; asıl sorun iktidarda kalacak sineması başa sarmak…
Senaryo daima tıpkı, lakin seyirci tıpkı sineması bir daha izlemek isteyecek mi?
Tıpkı oltaya takılacak mı?
Hele bir sandık önümüze gelsin… göreceğiz.
