Bir yazı işçisi olarak Tacim Çiçek
Velud der eskiler. Aslında, “doğurgan” ya da “çok doğurgan” manasına da gelir ancak yaptıkları her neyse o alanda çok verimli olanlar için “üretken” manasında kullanırız. Az bilinen bir manası daha vardır doğal. Bir şeye fazla düşkün olanlar için de “velud” denir.
Edebiyat dünyamızda bu sıfatı taşıyan herhalde az değildir ancak her iki manada velud olana pek rastlanmaz. Bu nedenle Tacim Çiçek “özel” bir yere sahip yazınımızda. Hem çok “üretken” hem de sahiden “edebiyata fazla düşkün”. Yazının birçok alanında eser vermiş biri olarak çok sayıda hak edilmiş mükafatın de sahibi natürel.
Yalnızca hevesle, öykünmeyle yapılacak bir iş değildir “yazarlık”. Önemli bir bilgi birikimi, olan birikimi de geliştirip muhafaza hüneri ister. Çicek, neye karar verdiğini güzel bilen biri olarak da özel bir ilgiyi hak ediyor. Yanılmıyorumdur umarım, üç şiir kitabı yazdıktan sonra şiiri bırakması elbette önemli bir karardır ancak bunu çekinmeden yapabilecek kadar da cesaretli olması son derece takdire bedel. Israrlı olmanın anlamsız olduğu alanlarda vakit kaybetmenin gereği yok kuşkusuz. Çicek, şiirinden kazandığı vakti çok güzel değerlendirip yazınımıza çok sayıda kitap kazandırmış bir “edebiyat emekçisi”.
Belirleyici olan
Her hangi bir şeyin “emekçisi” olmak toplumcu bir bakışa sahip olmakla bir mana söz eder. İnancım budur. Çiçek, örneğin, çocukluk hatırlarına yer verdiği “Geçmiş Ceyhan’da Çocukluktu” isimli kitabında, elbette akıl baliğ olduğu andan itibaren savunucusu olduğu toplumculuğun kılavuzluğunda mikrososyolojik müşahedeler eşliğinde bakmış çocukluğuna. Okurken zevk aldım doğrusu. Öteki kitaplarında da, tipi ne olursa olsun, toplumcu gerçekçi bakışı fark ediliyor kolaylıkla.
Biliyorum, tutucu olarak değerlendirileceğim ancak toplumculuktan uzak edebi eserleri, kimi güzel örneklerinin varlığına karşın, “tatsız tuzsuz bulurum”. Çiçek’in kitapları bende önemli bir tat bıraktı ancak bu, kitapların yalnızca bana yakın bir görüşün eseri olmalarından kaynaklanmıyor, Çiçek’in saran, sıcak, didaktiklikten uzak üslübunun da hissesi, kuşkusuz ziyadesiyle, var.
Edebiyat ortamımızda sağlıklı münasebetler yoktur pek. Bundan hissesini alanlardan biri de Çiçek’tir. Çalıştığım bir gazetenin kitap ekinde ona yönelik bir sansür vardı örneğin. Biraz da kendisinden kaynaklanan, lakin asla hak etmediği o sansürü aşamamışımdır maalesef. Birebir fikir sistemine inanmış olmanın dışında Çiçek’le ortak noktamızın “kitap okuru” olmak olduğunu düşünüyorum. “İyi okur” tipi değerlendirmeleri kendim için kullanmam ancak Çiçek için “iyi” yanılgı “sıkı bir okur” derim. Bundan dolayı tahminen de edebiyat/yazar cihanını anlattığım kitabım “Kitap Kokusu”nu beğenmişti. Kendisi de tüm bu “sıkı okur”luktan doğan notlarını, müşahedelerini, kitaplara, müelliflere ilişkin değerlendirmelerini “Geride Yazılan Kaldı” isimli kitabında topladı. Kitaba düşkün olanlara öneririm. Dijital, sanal hepsi tamam lakin kitap farklı doğal. O nedenle kitabı mevzu edinen kitapları okusun isterim herkes.
Tacim Çiçek bir öğretmen. Yurdun çeşitli bölgelerinde misyon yapması müşahede zenginliğine sahip kılmış onu. Kitaplarında buna şahit olacaksınız. Ben bir kıraathanedeki masalcı ihtiyarın öykülerini anlattığı “Bir Hayal Satıcısı” kitabında da palavracı bir avcıyı anlattığı “Kekliğin Son Ötüşü” kitabında da bunu fark edebildim.
Merkezler görmüyor
Sosyalist basında değerlendirmeleri, söyleşileri yayınlanan Tacim Çiçek’e, hakkıyla muamele yapıldığını söyleyemem. Israrla görmezden geliniyor; çok sayıda ödülünün olması bu savıma aksi değil. Edebiyatın merkezi kabul edilen kimi yerlerin Çiçek gibilere uzak olması etik değil lakin anlaşılabilir. Toplumcu gerçekçilik bu merkezlerin canını sıkıyor zira. “Edebiyattaki iktidar” kendisinden öteki sese tahammül edemez.
Yazı serüveni sürüyor Tacim Çiçek’in. Bu serüvenin eserlerinden siz de haberdar olun. Hepsi değil, bir kısmı bakın şunlar: Karşıt Sevdalar Söylencesi (1993), Kekliğin Son Ötüşü (2011), Bana Güvercinleri Anlat (2011), Kitap Hırsızı (2014), Ben/cil Metinler (2015), Bir Hayal Satıcısı (2016), Geçmiş Ceyhan’da Çocukluktu (2018), Anılar Manavkuyu (2019), Çocuk Edebiyatı Denilince (2017), Reddediyorum (2019), Geride Yazılan Kaldı.
Çiçek yazmaya devam ediyor. Etmeli. Kerameti kendinden menkul merkezleri sarsmalı.
